Küreye bakması gibi kahinin, insan içine bakar kimi zaman. Ağaç ve dalları gibi imkansız bir kavuşma yaşar biraz uzaktan. Her bir parçasıyla tanıştıktan sonra ruhunun; anlar ki içindeki cansız bedenler, bilinçaltının kurduğu tuzaktan. Öldürdüğü parçaları kalbine götürür. Zaten ölüm de kalbin ürünüdür. Sevdiğimiz ne varsa derinden, katil kalbe emanet etmişizdir bir nedenden.
Bir gün yine oraya gömeceğimizden böyle eminken...
Küreye bakması gibi kahinin, insan içine bakar kimi zaman. Ağaç ve dalları gibi imkansız bir kavuşma yaşar biraz uzaktan. Her bir parçasıyla tanıştıktan sonra ruhunun; anlar ki içindeki cansız bedenler, bilinçaltının kurduğu tuzaktan. Öldürdüğü parçaları kalbine götürür. Zaten ölüm de kalbin ürünüdür. Sevdiğimiz ne varsa derinden, katil kalbe emanet etmişizdir bir nedenden.
Bir gün yine oraya gömeceğimizden böyle eminken...
