Egoist Yalnızlığım

Nefes vermeden de son bulur hayat
Bir boşluğa düşünce kalp, düşünceler bir kirpinin dikenleri gibi batınca beynine, çekilirsin köşene
Almazsın tenini ısıtacak ışığı bile
Karanlıkta yalnızlığınla bir kalır, yalnız kaldıkça çoğalırsın
Bir bedende birden fazla birey kontrol kimde?
Hangimiz yaşar? Hangimiz düşünür? Hangimiz hisseder?
Hissedememek sanırsam en kötüsü
40 Kişi de olsam fayda etmez
Bir gül sadece kanatırsa fayda etmez
Bir hayat hissedilmezse de yaşamaya değmez
Yaşamak için nefes alınmaz
Verince de ölünmez
Öyleyse nasıl son bulur hayat
Hissetmeyince mi?
Aynı havayı tek soludukça insan
Yatak mezarın, oda toprağın olur
Ve hayat son bulur
Ne kadar egoist de olsa yalnızlığın
Senin Azrail’in olur