“Biliyorum kötülüğüne sormadığını. Çoluğun çocuğun var mı, demenin neresi kötü? Fakat derdimi deştin. Ciğerime hançer sapladın. Kabahat sende değil, soruda. Bu soru, bana zor gelir. Kim sorarsa sorsun zor gelir. İnsanlar da inadına bu soruyu sorarlar bana. Kimseye anlatmam. Çoluğum çocuğum, ailem, yuvam, her şeyim vardı. Mutluydum, demem. Sonra yavaş yavaş hepsini kaybettim. Taş olsam erirdim, insandım, dayandım, yaşıyorum demem. Çatlak bilirler beni. Meczup bilirler, deli bilirler. ‘Deli Zülküf’ derler bana.”
“Zülküf amca bana anlatırsan seni dikkatle dinlerim.”
“Ağlamadan anlatamam ki…”
“Seninle ağlarım.”
“Niye?”
“Benim de babam kayıp.”
“Biliyorum kötülüğüne sormadığını. Çoluğun çocuğun var mı, demenin neresi kötü? Fakat derdimi deştin. Ciğerime hançer sapladın. Kabahat sende değil, soruda. Bu soru, bana zor gelir. Kim sorarsa sorsun zor gelir. İnsanlar da inadına bu soruyu sorarlar bana. Kimseye anlatmam. Çoluğum çocuğum, ailem, yuvam, her şeyim vardı. Mutluydum, demem. Sonra yavaş yavaş hepsini kaybettim. Taş olsam erirdim, insandım, dayandım, yaşıyorum demem. Çatlak bilirler beni. Meczup bilirler, deli bilirler. ‘Deli Zülküf’ derler bana.”
“Zülküf amca bana anlatırsan seni dikkatle dinlerim.”
“Ağlamadan anlatamam ki…”
“Seninle ağlarım.”
“Niye?”
“Benim de babam kayıp.”
