Kafkaesk Anorexia _{Franz Kafka'da Açlık Bilinci ve Kültürü}

İlerlememi önleyen başlıca engellerden birinin vücut durumum olduğu kesin. Böyle bir vücutla bir şey elde edilemez. Sürekli başarısızlığına çaresiz alışmak zorundayım. Adeta göz kırpılmadan kabuslarla geçirilen son gecelerden sonra bu sabah işte öylesine dağınık haldeydim; alnımdan başka bir yerimin varlığını hissetmiyor, şimdiki durumumu yarı buçuk katlanır bir durumun çok uzağında görüyordum. Bir ara, ölmeye dünden hazır, elimde dosyalar, koridorun taş döşemesi üzerinde kıvrılıp yatmayı diledim. Güçsüzlüğüne karşın fazla uzun vücudumun verimli bir sıcaklık üretecek ve içteki ateşin korunmasını sağlayacak en ufak bir yağı, ruhumu bir yol bütün'e zarar vermeden günlük gereksinimi dışında doyurabilecek bir yağı yok.

Son zamanlar beni sık sık iğneleyen yüreğim, bu bacakların tüm uzunluğunca kanı nasıl ileri fırlatabilsin! Bir kez dizlere kadar yapılacak bir sürü iş var; sonra kocamış bir kimse güçsüzlüğüyle soğuk baldırlara iletilecek. Derken yukarılarda yeniden gereksinim duyulacak kendisine, aşağıda dağılıp kaybolurken yukarılarda yeniden yolu gözlenecek. Boyumun uzunluğundan her şey gerilip sündürülmüş durumda. Tıknaz da olsa dilediğim şeye kavuşmamı sağlayacak gücü belki hiç içermeyecekken, şimdiki durumunda bu vücuttan ne beklenir.

Kafkaesk Anorexia sadece beden ve başın, ruhla bedenin birbirinden kopukluğunu dillendirmez, bir varlık alanına açılarak organsız beden oluşluğu dillendirir. Somut etten soyut alana açılmayı bir ödev sayar. Derisi, kılları, gözenekleri olan; terleyen, kanlı canlı etten olan, kanlı canlı bir et parçasında şekil bulan ve bu canlının zihninde yurt edinen, yuva kuran, ancak onun zihninde gelişme ve serpilme olanağına sahip epistemenin, bilginin, bilmenin de bir anoreksik kazısını amaçlar.