Metodolojik Eğilimler, Yeterlilikler, Araştırma Pratikleri: Türkiye Sosyologları Örneği

Bu kitabın temel amacı, Türkiye’deki sosyolog akademisyenlerin nicel, nitel ve karma araştırma yaklaşımlarına yönelik metodolojik eğilimlerini, yeterliliklerini (bilgi-beceri) ve araştırma pratiklerini keşfetmektir.
Artık günümüz Türkiye’sinde yükseköğretimde sosyolojinin ilk dönemlerinde olduğu gibi İstanbul ve Ankara şehirleri ile sınırlı bir sosyoloji eğitimi yapılmamaktadır. Yükseköğretimde sosyoloji eğitimi ile ilgili literatüre göre Türkiye’nin her ilinde en az bir üniversite ve çoğunda bir sosyoloji bölümü vardır. Durum böyle iken Türkiye’deki akademisyen sosyologların metodolojik eğilimleri, bilgi ve pratiklerine yönelik akademik çalışmalar sadece küçük bir grup “elit/ünlü” sosyologlar (ör., Ziya Gökalp, Hilmi Z. Ülken, Mübeccel B. Kıray, Şerif Mardin vb.) ile sınırlıdır. Ancak çağımızda üniversitelerin “kitlesel” düzeyde eğitim öğretim yaptıkları düşünüldüğünde Sosyoloji bölümlerinde çalışan onlarca “sıradan” öğretim elemanının metodolojik eğilimleri, yeterlilikleri (bilgi-becerileri) ve araştırma pratiklerinin bilinmemeleri çok büyük bir eksikliktir.
Bilindiği kadarıyla bu eser ile birebir aynı veya benzeri bir çalışma yoktur. Araştırma konusu ile çok sınırlı düzeyde ilgili bazı çalışmalar ile kıyaslandığında mevcut çalışma çok daha kapsamlı ve direkt (ülke kapsamında iki ayrı veri kullanması, direkt metodoloji konusu ile ilgili olması, çok göstergeli ölçümler yapmış olması nedenleri ile) bir şekilde sosyolog akademisyenlerin metodolojik durumlarını tespit etmeye çalışmaktadır.
Bu eser ile Türk sosyolojisine “küçük ama dev bir adım atarak” önemli bir katkıda bulunmuş olmayı umuyoruz.