İşaret bırakabilmek…
‘‘Neden kitap yazıyorsun?’’ sorusuna verdiğim cevabın minimal kurduğum cümlesidir, işaret bırakmak.
Diğer insanlara farklı açıdan bakabilmenin önemini ve kendimce bu dünyadan geçtiğimin işaretini bırakmak için sözcüklerimi sıralıyorum kağıtlara. Her hecede yüreğimi heyecan ve biraz da kaygı kaplıyor. Size bir adım daha gelerek sözcüklerimin anlaşılması beni heyecanlandırırken, yanlış anlaşılması da endişelendiriyor.
Biliyorum.
Yanlış anlaşılamaya yer olmayacak, içtenlik içeren sözcükleri yanıma aldım sizlerin yanına gelirken. Bu endişem size değil sözcüklerin kıvrak arzu halinedir.
‘‘Modern Halli Yalnızlık’’ eserimi özel çocuklarla çalıştığım süreçte yazdım. Bana ilham veren gözleri görmeyen bir öğrencimdi.
Yolum uzun, yolumuz uzundur.
Kelimelerin kaptanlığında umuda demir atıp, hislerime kulak vererek eserlerimi kalemi almaya devam edeceğim. Çıktığımız bu yolculukta yer yer yorulacağımızı bilsek de yılmayacağız.
Teşekkür etmek istediğim birkaç kişi var.
İlk teşekkürüm Editörüm İlknur Artuğ’a. ‘‘Yazmalısın, bu konuda yeteneğinin olduğunu düşünüyorum.’’ demesiyle, bu yola girdiğim için ona teşekkürü bir borç bilirim. Sonrasında da yazarken beni destekleyen tüm arkadaşlarıma ve aileme teşekkür ediyorum. Ve en önemlisi bana ilham olduğunu bilmeyen, sadece acı hikayeleri olduğunu düşünen o eşsiz çocuklarıma gönülden teşekkür ederim.
İşaret bırakabilmek…
‘‘Neden kitap yazıyorsun?’’ sorusuna verdiğim cevabın minimal kurduğum cümlesidir, işaret bırakmak.
Diğer insanlara farklı açıdan bakabilmenin önemini ve kendimce bu dünyadan geçtiğimin işaretini bırakmak için sözcüklerimi sıralıyorum kağıtlara. Her hecede yüreğimi heyecan ve biraz da kaygı kaplıyor. Size bir adım daha gelerek sözcüklerimin anlaşılması beni heyecanlandırırken, yanlış anlaşılması da endişelendiriyor.
Biliyorum.
Yanlış anlaşılamaya yer olmayacak, içtenlik içeren sözcükleri yanıma aldım sizlerin yanına gelirken. Bu endişem size değil sözcüklerin kıvrak arzu halinedir.
‘‘Modern Halli Yalnızlık’’ eserimi özel çocuklarla çalıştığım süreçte yazdım. Bana ilham veren gözleri görmeyen bir öğrencimdi.
Yolum uzun, yolumuz uzundur.
Kelimelerin kaptanlığında umuda demir atıp, hislerime kulak vererek eserlerimi kalemi almaya devam edeceğim. Çıktığımız bu yolculukta yer yer yorulacağımızı bilsek de yılmayacağız.
Teşekkür etmek istediğim birkaç kişi var.
İlk teşekkürüm Editörüm İlknur Artuğ’a. ‘‘Yazmalısın, bu konuda yeteneğinin olduğunu düşünüyorum.’’ demesiyle, bu yola girdiğim için ona teşekkürü bir borç bilirim. Sonrasında da yazarken beni destekleyen tüm arkadaşlarıma ve aileme teşekkür ediyorum. Ve en önemlisi bana ilham olduğunu bilmeyen, sadece acı hikayeleri olduğunu düşünen o eşsiz çocuklarıma gönülden teşekkür ederim.
