Özür Dileriz, adından uzun zamandır bahsettirmeyi başaran Güney Kore’li yazar Lee Ki-Ho’nun en ayrıksı ve en özel yapıtı. Toplum içerisinde tutunamayanların hapsedildikleri bir tesis içerisinde, Jinman ve Şibong’un birilerinden özür dilemek zorunda bırakılmaları ile başlayan roman, gücün, özellikle de güçsüzlere suçluluk duygusu aşılayabildiği, resmi kontrolü kullanmak zorunda kalmadan kontrol edebildiği ve denge bir kez bozulduğunda nasıl tamamen kontrolden çıkabildiğini anlatan bir metafora dönüşüyor. İki arkadaş, tesisteki günlerinin ardından para karşılığı, başka insanlar için özür dilemeye başlıyor. Absürt ama gerçekçi bir zeminde yürüyen arkadaşlarımız, hayal kırıklıkları içindeki yolculuklarında, güvensizlik, terk edilmişlik, fiziksel ya da cinsel istismar, yoksulluk ve yozlaşmışlık gibi birçok yoğun deneyimle karşılaşırlar. Bu deneyimlerde okurun kucağına çokça kara mizah, imge ve sembol bırakılır. Lee bu kaba, sıradan karakterlerin hayatlarını satirik bir sürece yayarken bir bakıma toplumun kendi kibir ve kurnazlıklarıyla eskittiği bir aynada, bizi kendimize bakmaya çağırıyor. Postmodern unsurlarla beslenen bu absürt ama gerçekçi roman iki soru soruyor: Özür dilemek bizim işimiz olabilir mi ve bu iki karakter birer modern İsa olabilir mi?
Özür Dileriz, adından uzun zamandır bahsettirmeyi başaran Güney Kore’li yazar Lee Ki-Ho’nun en ayrıksı ve en özel yapıtı. Toplum içerisinde tutunamayanların hapsedildikleri bir tesis içerisinde, Jinman ve Şibong’un birilerinden özür dilemek zorunda bırakılmaları ile başlayan roman, gücün, özellikle de güçsüzlere suçluluk duygusu aşılayabildiği, resmi kontrolü kullanmak zorunda kalmadan kontrol edebildiği ve denge bir kez bozulduğunda nasıl tamamen kontrolden çıkabildiğini anlatan bir metafora dönüşüyor. İki arkadaş, tesisteki günlerinin ardından para karşılığı, başka insanlar için özür dilemeye başlıyor. Absürt ama gerçekçi bir zeminde yürüyen arkadaşlarımız, hayal kırıklıkları içindeki yolculuklarında, güvensizlik, terk edilmişlik, fiziksel ya da cinsel istismar, yoksulluk ve yozlaşmışlık gibi birçok yoğun deneyimle karşılaşırlar. Bu deneyimlerde okurun kucağına çokça kara mizah, imge ve sembol bırakılır. Lee bu kaba, sıradan karakterlerin hayatlarını satirik bir sürece yayarken bir bakıma toplumun kendi kibir ve kurnazlıklarıyla eskittiği bir aynada, bizi kendimize bakmaya çağırıyor. Postmodern unsurlarla beslenen bu absürt ama gerçekçi roman iki soru soruyor: Özür dilemek bizim işimiz olabilir mi ve bu iki karakter birer modern İsa olabilir mi?
