Bu kitapta yazılı akıllı saçması hikâye ve yazıları okumaya za- man ayırıp medeni cesaret gösterdiğiniz için sizi kutlarım.
Osmanlı İmparatorluğunun baş mimarı Osman Bey’in babası Edibali’nin dediği gibi “Atın iyisine doru, insanın yiğidine deli derler”.
Deli denen insanda akıl ya fazladır ya da eksiktir. Normal insan çoğunlukta olunca bu tür çizgi üstü veya altı insanlara deli derler.
Lisede okurken psikoloji hocamız anlatmıştı. Deney için beş altı profesör delileri bir köprüden atlatmışlar. Deliler kaşıya geçince geriye dönüp profesörlere “Delilere bak delilere” diye bağırmışlar.
Toplumda aslında kimin deli olduğu belli değildir. Reklâmını iyi yapamayana yani arkası olmayana, çalgıya göre oynayamana, kıvıra mayana deli derler. Dokuz köyden kovarlar ama onuncu köye de muhtar ederler.
Beni onuncu köyden de kovdular. Artık öteki dünyada muhtar olur muyum bilmem ama orda da işim zor. Yarın herkese sahte şeyhleri sahip çıkar. Ben yine Arasat da garip garip boynu bükük oturur kalırım. Sıkıntım yok çok şükür, iki dünyada bana dost olarak Allah yeter.
Çocukluğum hep o günah bu günah öğretilmekle geçtiğinden önümden gelenler kaz yolar gibi yoldular, genelde hiç suçum olmadığı halde faturalar hep bana kesildi. Zehirli şeker bile yedirdiler.
Acıdıklarım ayağa kalkınca arkama geçip güreşteki gibi üç puan aldı, galip gelecekken hep tuşla yenildim.
Bu hikâyelerin çoğu palavradır. Gerçek olanlarda da isimler değiştirilmiştir. Mahalle imamı “Bana şiir yazmışsın” diye saldırmıştı. Bende “İsmin var mı?” deyince çekip gitmişti. Gerçekten adı sanı olanlar dava ederek benim reklâmımı yapabilirler. Çünkü marifet çıkardığımızda değil reklâmdadır.
Ben ve benzerlerim yazmasa akıl hastanelerinde her gün adım atacak bir karış yer bulunmazdı. Allah iyi ki bize de bu özelliği vermiş.
Bizi deli olarak görseniz de gerçek yarın yüce divanda belli olacak.
Vakit ayırdığınız için size minnettarım. Umarım çoğu hikâyede kendi hayatınızı okuyacaksınız. İstemeyerekde olsa sürçi lisan etmiş- sem affınızı arz ediyorum. Teşekkür eder başarılar dilerim.
Bu kitapta yazılı akıllı saçması hikâye ve yazıları okumaya za- man ayırıp medeni cesaret gösterdiğiniz için sizi kutlarım.
Osmanlı İmparatorluğunun baş mimarı Osman Bey’in babası Edibali’nin dediği gibi “Atın iyisine doru, insanın yiğidine deli derler”.
Deli denen insanda akıl ya fazladır ya da eksiktir. Normal insan çoğunlukta olunca bu tür çizgi üstü veya altı insanlara deli derler.
Lisede okurken psikoloji hocamız anlatmıştı. Deney için beş altı profesör delileri bir köprüden atlatmışlar. Deliler kaşıya geçince geriye dönüp profesörlere “Delilere bak delilere” diye bağırmışlar.
Toplumda aslında kimin deli olduğu belli değildir. Reklâmını iyi yapamayana yani arkası olmayana, çalgıya göre oynayamana, kıvıra mayana deli derler. Dokuz köyden kovarlar ama onuncu köye de muhtar ederler.
Beni onuncu köyden de kovdular. Artık öteki dünyada muhtar olur muyum bilmem ama orda da işim zor. Yarın herkese sahte şeyhleri sahip çıkar. Ben yine Arasat da garip garip boynu bükük oturur kalırım. Sıkıntım yok çok şükür, iki dünyada bana dost olarak Allah yeter.
Çocukluğum hep o günah bu günah öğretilmekle geçtiğinden önümden gelenler kaz yolar gibi yoldular, genelde hiç suçum olmadığı halde faturalar hep bana kesildi. Zehirli şeker bile yedirdiler.
Acıdıklarım ayağa kalkınca arkama geçip güreşteki gibi üç puan aldı, galip gelecekken hep tuşla yenildim.
Bu hikâyelerin çoğu palavradır. Gerçek olanlarda da isimler değiştirilmiştir. Mahalle imamı “Bana şiir yazmışsın” diye saldırmıştı. Bende “İsmin var mı?” deyince çekip gitmişti. Gerçekten adı sanı olanlar dava ederek benim reklâmımı yapabilirler. Çünkü marifet çıkardığımızda değil reklâmdadır.
Ben ve benzerlerim yazmasa akıl hastanelerinde her gün adım atacak bir karış yer bulunmazdı. Allah iyi ki bize de bu özelliği vermiş.
Bizi deli olarak görseniz de gerçek yarın yüce divanda belli olacak.
Vakit ayırdığınız için size minnettarım. Umarım çoğu hikâyede kendi hayatınızı okuyacaksınız. İstemeyerekde olsa sürçi lisan etmiş- sem affınızı arz ediyorum. Teşekkür eder başarılar dilerim.
